30 stycznia 2014
Gienadij Gruszewoj
W wieku 63 lat zmarł prof. Gienadij Gruszewoj – prezes Białoruskiej Fundacji Dobroczynnej „Dzieciom Czarnobyla”, z którą Diakonia Polska współpracowała od 20 lat w ramach projektu „Pomoc dzieciom Czarnobyla”.
Gienadij Gruszewoj urodził się 24 lipca 1950 r. w Mińsku. W 1989 r. założył fundację „Dzieciom Czarnobyla”, której był prezesem. Diakonia Polska we współpracy z tą fundacją oraz szwajcarską Fundacją G2W Forum Ekumeniczne organizowała w latach 1993–2013 obozy dla dzieci dotkniętych konsekwencjami katastrofy czarnobylskiej elektrowni jądrowej w 1986 r.
Prof. Gruszewoj z wykształcenia był filozofem, pracował w Instytucie Nauk Współczesnych w Mińsku. Angażował się w wiele inicjatyw społecznych i politycznych. Zmarł 28 stycznia 2014 r. w Mińsku po ciężkiej chorobie. Zostawił żonę i dwoje dzieci.
„Chętnie wracam myślami do spotkań z prof. Gienadijem Gruszewojem. Współpraca z nim była owocna, zorientowana na osiągnięcie celu i zawsze pełna serdecznej miłości bliźniego” – napisała dyrektor Diakonii Polskiej Wanda Falk w liście kondolencyjnym do fundacji „Dzieciom Czarnobyla”.
_____________________
Gienadij Władimirowicz Gruszewoj urodził się 24 lipca 1950 r. w Mińsku. Ukończył wydział filozofii Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego, gdzie uzyskał dyplom kandydata nauk filozoficznych (1976). Doktor nauk filozoficznych, profesor Instytutu Nauk Współczesnych w Mińsku.
Od 1989 r. był założycielem i niezastąpionym szefem Białoruskiej Fundacji Dobroczynnej „Dzieciom Czarnobyla”. W trakcie swojego istnienia fundacja „Dzieciom Czarnobyla” przyniosła pomoc ponad 2 milionom dzieci z Białorusi, z których 160 tys. zostało wysłanych na rehabilitację i pobyty zdrowotne do wielu krajów świata.
Prof. Gruszewoj był deputowanym Naczelnej Rady Republiki Białorusi (1990–1995) oraz deputowanym Naczelnej Rady Republiki Białorusi 13. kadencji. Przewodniczył Białoruskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej (od 1996 r.). Był koordynatorem Zjazdu Demokratycznych Organizacji Pozarządowych Białorusi (1997) oraz organizatorem młodzieżowego związku chrześcijańsko-socjalistycznego i sieci młodzieżowych centrów socjalnych „Pracownia Przyszłości” w różnych regionach Białorusi (od 1997 r.).
Organizował akcje polityczno-społeczne „Czarnobylskim sposobem” i kongresy czarnobylskie. Był koordynatorem pierwszego Zjazdu Narodów Czarnobylskich (25–26 listopada 1989 r.). W obliczu zagrożenia aresztowaniem przebywał na emigracji humanitarnej w Niemczech (kwiecień 1997 – marzec 1998). W 1999 r. otrzymał Doroczną Nagrodę Funduszu Norweskiego im. Rafto za pracę na rzecz praw człowieka.
Zmarł 28 stycznia 2014 r. w Mińsku po ciężkiej chorobie. Pozostawił żonę Irinę Lwowną oraz dwoje dzieci.
fot. bag-tschernobyl.net