W Biblii słowo „diakonia” oznacza służbę. W Starym Testamencie słowo to nie występuje, aczkolwiek judaizm zna określenia „służba” i „miłość”. Pojęcia te występują w apelach proroków, przykazaniu miłości bliźniego (3 Mż 19,18), prawodawstwie jubileuszowego roku świętego (3 Mż 25). W księdze Estery czytamy, że na święto Purim prawo żydowskie nakazywało, by człowiek biedny poszukał
biedniejszego od siebie l ofiarował mu jakiś dar (Est 9,22).
W Nowym Testamencie rzeczownik „diakonia” występuje 34 razy, w Ewangeliach tylko raz (Łk 10,40), najczęściej – bo 12 razy – w 2 Liście do Koryntian, następnie w innych listach Pawła i w Dziejach
Apostolskich.
Rzeczownik „diakonia” ogólnie w Nowym Testamencie oznacza służbę miłości: „dom Stefana poświęcił się w służbie dla świętych” (Kor 16,15), zbiórkę na rzecz „braci mieszkajqcych w Judei” (Dz 11,29 i 12,25; Rz 15,31; 2 Kor 8,4 i 9,1. 12-13) a także służbę Słowa: „bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o Ewangelii łaski Bożej” (Dz 20,24) i dla określenia służby misji: „wyłożył im szczegółowo, czego Bóg dokonał wśród pogan przez jego służbę” (Dz 21,19). Rzeczownik ten jest używany także na określenie posług wspólnotowych „do budowania ciała Chrystusowego” (Ef 4,12) oraz posługi tych, którzy „mając tę służbę, która została poruczona z
miłosierdzia” (2 Kor 4,1), a więc jest to np. „służba pojednania” zlecona przez Tego, „który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania” (2 Kor 5,18) – służba chrześcijan
świeckich i duchownych.
Każda jednak służba, każda funkcja i urząd w Kościele, ma sens i wydaje owoc, kiedy jest wykonywana w
imieniu Jezusa Chrystusa: „różne są posługi, lecz Pan ten sam. A w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi” (1 Kor 12,5.7; por. także Rz 12,5-7).