Procesy rozwojowe diakonii

Respektując
główną myśl autora należy podkreślić, że najistotniejsze, jego zdaniem,
zadania polegają na włączaniu się diakonii w sprawy, które należą do
szeroko rozumianej polityki społecznej, a więc m.in. kwestii ochrony
zdrowia, systemów ubezpieczeń społecznych, świadczeń socjalnych dla
słabszych materialnie i psychicznie członków społeczeństwa itp. Warto
przy tej okazji nadmienić, że i w naszym kraju są to również
priorytetowe problemy.Ks. J. Gohde jest w pełnym tego słowa
znaczeniu rzecznikiem nowatorskiego rozumienia funkcji, które winien
pełnić Kościół Ewangelicki w naszym skomplikowanym świecie. Zarówno z
jego sformułowań zawartych w omawianym wykładzie jak i z wielu innych
wypowiedzi, jasno wynika troska o łączenie najistotniejszych powinności
chrześcijańskich wobec bliźnich z realizacją konstruktywnych metod i
technik, które umożliwią uzyskanie pozytywnych reakcji.

Autor
mówił o trudnych problemach społecznych, wymieniał szereg bolesnych i
patologicznych zjawisk, dając jednocześnie propozycje minimalizowania
zła, lub nawet usuwania go. Wymieniając np. nasilające się przypadki
rozbitych rodzin, postuluje wprowadzanie konkretnych reform udzielania
pomocy matkom, które samotnie wychowują swoje dzieci. Radził, w jaki
sposób przeciwdziałać izolacji ludzi niepełnosprawnych, jak integrować
osoby samotne itp.

Ks. J. Gohde krytycznie podchodzi do
sięgania po ubiegłowieczne wzory działalności charytatywnej, krytycznie
ustosunkowuje się do takich pojęć jak np. „miłosierdzie”. Uważa je za
relikt przeszłości. Woli korzystać z terminów zaczerpniętych z
aktualnie rozwijających się dyscyplin naukowych, podkreśla znaczenie
racjonalnego zarządzania i przestrzegania zasad właściwej organizacji
pracy.

Główny nurt rozważań tego myśliciela, a zarazem
praktyka koncentruje się wokół aktualnego miejsca diakonii w zespole
innych struktur oraz instytucji odpowiedzialnych za opiekę społeczną.
Przytoczmy jego podsumowanie: „…dla diakonii w Europie muszą zostać
stworzone warunki ramowe, które otwierają możliwości, podnoszące jakość
służb socjalnych w całej Europie”.

Z tego wyraźnie wynikają –
jak sam zaznacza – „wyzwania dla diakonii” na trzech następujących
płaszczyznach: 1) „Związku Europejskiego”, 2) na płaszczyźnie różnych
krajów i Kościołów z tego wielkiego regionu i 3) diakonii jako
instytucji świadczącej pomoc oprócz innych konkurujących ze sobą
wyodrębnionych zakładów o charakterze publicznym, które również są
powołane do działania w tej dziedzinie życia społecznego. Z takich
układów wynika pilna potrzeba włączania się diakonii w system
kompatybilny, tj. działający bez zakłóceń, wzajemnie się uzupełniający,
zgodny z potrzebami bliźnich.

Znamienne są jego ostatnie
zdania: „Diakonia jest innym słowem na innowację w zakresie
europejskim. Jeśli diakonia nie wejdzie aktywnie w ten proces i go nie
zaakceptuje, zniknie z rynku, względnie dozna zdecydowanych
uszczerbków. Jednak gdy diakonia nastawi się na ten proces, ostanie się
z dobrymi szansami w europejskiej konkurencji”.

opr. Wanda Falk
tłum. cyt. Małgorzata Plajs

Ks. Jürgen Gohde od kilku lat sprawuje funkcje prezydenta Dzieła Diakonii Kościoła Ewangelickiego Niemiec.